Merhaba,
Ne çok şeyi ötelemişiz kendimize dair... Şimdi kafese tıkıldığımızı sandığımız bu sıkıntılı günlerde birçok şeyin farkındalığını yaşamıyor muyuz? Yıllardır görüşülmeyen dostların seslerinin fırından yeni çıkmış bir ekmek gibi sıcacık olması mesela. Özlemler biriktirmişiz hep bir sonraki güne ertelediğimiz. İnsan kendine soruyor hayatımızın direksiyonunda 150 kilometre hızla giden bir yaşamı sürerken neleri kaçırdığını… Hep koşturmaca, hep bir şeylere yetişme çabası. Şimdi birçoğumuzun elinde hayattan çaldığımız bir zaman var, her ne kadar acılarıyla gelse de… Hani bir espri dolanıyor sosyal medyada: "Evde birileri var beraber yaşadığımız, oturup konuştuk da uzun uzun, meğer ne kadar iyi insanlarmış," dediğimiz. Acı ama gerçek… Yeniden tanımlıyoruz ilişkilerimizi, özne ve yüklemle kurulan cümlelerimizin tümleçleri oldu bir anda. Eskiden bir kitabı okumaya başlamadan tarihi ve olduğum yeri yazarmışım üstüne, sonra küçük küçük notlar alırmışım sayfaların satır aralarına, belki iki dizelik bir şiir, belki o anki duygumu anlatan bir kelime. Yıllardır okuduğum kitaplar nasıl öksüz kalmış şimdi farkına varıyorum yalnızlıklarının. Aslında kendi yalnızlığımın… Küçük küçük ayrıntılar, uzun uzun cümleler kurulabilir kaçırdığımız her şeye dair. Anlatmak istediğim hayatın kilometresini yavaşlatalım, çevremizdeki güzelliklerin tadını çıkarıp, sevdiklerimizle "anlar" biriktirmeyi ertelemeyelim artık. Malum kilometre sıfırı göstermeden.
Sevgiyle...