İtalyan koreograf Alessandro Sciarroni'nin geneksel ve çağdaş dans arasında köprü kurduğu ve rotasyon etrafında kurguladığı eseri TURNING_Orlando's version Le Centquatre’da izleyiciyle buluşuyor
Yazı: Zeynep Gülçur
Alessandro Sciarroni, Balletto di Roma'da Turning için prova yaparken, Fotoğraf: Matteo Carratoni
İtalyan koreograf Alessandro Sciarroni'nin geneksel ve çağdaş dans arasında köprü kurduğu ve rotasyon etrafında kurguladığı eseri TURNING_Orlando's version Le Centquatre’da izleyiciyle buluşuyor.
“Point ayakkabılarını ve klasik bale motiflerini çok deneysel bir şekilde kullanıyoruz” diyen Alessandro Sciarroni klasik bale pratiğini ve çağdaş dansı bir araya getiriyor.
Alessandro Sciarroni, TURNING_Orlando's version, Residence XL 2020
İki Barselonalı müzisyen Pere Jou ve Aurora Bauzà tarafından elektronik melodileri ve geleneksel sesleri karıştırarak bestelenen büyüleyici bir orijinal müziğin ritmine karşı, beş dansçı rafine bir sahnede ortaya çıkıyor ve bilinmeyen bir formda sınırsız bir maceraya atılıyor.
Eser, yaşamlarının son günlerinde doğdukları topraklara üremek ve ölmek üzere dönen bazı hayvanların göç modelinden esinlenen daha büyük bir projenin (TURNING) yeni bir bölümü. “Dönüş”, kendi ekseni etrafında dönen bedenlerle sahnede gerçek bir anlam kazanıyor.
Performans, duygusal, psiko-fiziksel bir yolculuk, "gelişmek" veya "değişim" anlamına da gelen "dönüş" kelimesinin farklı yorumlarını yansıtan daimi bir dans gibi gelişiyor.
Bu yapım, hayvanların gizemli gücüyle, özellikle de ufukta silüetler kadar canlı görünen yaylacılık uygulamalarıyla köklü bir bağ sergiliyor.
Alessandro Sciarroni, TURNING_Orlando's version, 2019
Dört kadın ve bir erkek dansçıdan oluşan koreografi klasik balenin temeli olan tipik bir Pirouette’le yavaş bir ritimle başlıyor, başlangıçta dairesellik var, hareket sakin. Daha sonra vücutlar ayak parmaklarında yükselmeye başladıkça dönme hızı da artıyor. Zaman zaman ve özellikle sona yaklaştıkça bu hız giderek artıyor.
Dansçılardan biri, başka yerlerde her zaman eşit uzaklıktaki konumlarda aynı harekete zorlanıyor adeta, kalıba küçük bir kişisel varyasyon getirip gruptan uzaklaşıyorlar. Bu uzaklaşmanın hem fiziksel hem de içsel olarak bir uzaklaşma olduğuna tanık oluyoruz. Daha sonra gelen “geri dönüş” sürünün mantığına geçmenin ve kendisini kısa bir gözlem parantezi içine yerleştirmenin bir sembolü haline geliyor.
Eserin sonuna yaklaştıkça, bu uzaklaşma dansçıları daha sık etkilemeye başlıyor ve tam da o anlarda "sürgünlerin" yüzü, tatmin edici ve insancıl bir deneyimin ortasında aniden aydınlanıyor. Bireysellik ve bir gülümseme.
Birbiri ardına tüm yüzler, yeniden kazanılan bir yaşam, bir irade, bu korkmuş ve kısıtlanmış zamanların en mahrem dürtüleriyle uyumlu görünen bir özgürlük izlenimi veren bu gülümsemelerle açılıyor ve sonunda bakışlar konuşuyor.
Virginia Woolf'un romanında olduğu gibi, bizi bir gizemi aşmaya davet eden Orlando, döngüsel bir dönüşüme atıfta bulunuyor.